JOEP
Lief
Joepje, op 20 september 2005 kwam je bij ons wonen. Je was een lief, klein
bruin hummeltje met een knikje in je staart. “Trolleybus” noemde Nathalie je
wel eens. Of Pavarotti, want je kon enorm ‘zingen’. Je kwam bij ons om Fido op
te fleuren, wat je met flair hebt gedaan. En ondertussen pakte je ons en een
heleboel andere mensen ook in.
Op de eerste foto die we van je zagen lag je in de weegschaal, zo vonden we je op internet. En we waren gelijk verliefd.
Jarenlang
was je Fido’s dikke maatje: altijd samen, helemaal gek op elkaar.
In
januari 2009, op een prachtige, koude winterse dag, sloeg echter het noodlot
toe. Je werd ziek en werd helaas niet meer beter. Hieronder een verslag van
jouw laatste maanden, met liefde opgetekend door je baasje Remko
***
6-01-2009
16:10:
Nathalie mailt mij op mijn werk. Maakt zich zorgen over Joepie, omdat hij niet
kan plassen, wat moeilijk ademt en zich heel duidelijk niet lekker voelt.
16:25: Nathalie belt mij op omdat ze zich zorgen
maakt over Joep, samen besluiten we de dierenarts te bellen.
16:30: Nathalie belt me op, meer zorgen en of ik op
wil schieten. De afspraak is om 17:00 en ondertussen is Joepie zwaarder gaan
ademen.
16:59: Ik ben ondertussen aangekomen bij de
dierenarts. Nathalie staat vast in het verkeer en komt om 17:15 aan bij de
dierenarts.
In de wachtkamer zie ik
dat Joep erg zwaar ademt. En hij voelde iets of wat koud aan.
17:25: We zijn aan de beurt. Joep word onderzocht
en de dierenarts voelt een lege blaas. Er zijn 2 opties: of hij heeft intussen
toch een plasje gedaan, of zijn blaas is geknapt. Goed, een bloedonderzoek om
te testen of er gifstoffen uit de urine in zijn bloed zitten, volgt….
Zijn temperatuur is 36,8
gr dus ondertemperatuur. De dierenarts onderzoekt het bloed gelijk en we moeten
wachten in de wachtkamer.
Met opluchting horen wij
na 20 min. dat de waarden goed zijn en dat zijn dus blaas niet geknapt is. We
krijgen pijnstillers mee en Joep heeft een langwerkend antibioticum ingespoten
gekregen. We gaan er met z’n 3en vanuit dat het een flinke blaasontsteking is
en dat daar de pijn vandaan komt en dat Joep daarom zo zwaar ademt.
Als het de volgende dag
niet verbeterd is, als hij niet eet, drinkt, nog zwaar ademt moeten we terug
komen en dan zal de dierenarts foto’s gaan maken. We moeten de komende nacht de
verwarming aanlaten omdat Joepie vrij koud is.
Het is inmiddels 18:20
uur en ik kom thuis. Nathalie is nog even peukjes halen en komt 5 minuten
later.
Joep heb ik in een mandje
gelegd bij de verwarming met een hoop dekens. Echter wil hij daar niet in
zitten en stapt steeds uit de mand en gaat ernaast zitten.
Nathalie ruimt wat op in
huis en ik ga even achter de computer zitten.
Het valt ons op dat Joep
heel erg weinig doet. Gewoon niks dus eigenlijk. Hij zit in elkaar gedoken naast
zijn mandje. Als we hem er in zetten, gaat hij er iedere keer weer uit.
20:00
uur Nathalie gaat eten maken
en ik ga even op de bank zitten om te zappen.
20:15
uur Ik zit op de bank en
Joep, die inmiddels “bijna in de verwarming zit”, hoor ik een beetje pruttelen
met ademhalen. Ik hang even over de bank om te checken en ga weer zitten.
20:20
uur Het gepruttel wordt met
de minuut erger, en het klinkt niet echt goed. Ik roep Nathalie uit de keuken
en zij gaat ook luisteren. Joep ademt nu ook wel erg zwaar, met schokken omdat
hij echt zuurstof moet happen.
Ik zeg nog tegen Nathalie
‘als ik hem zo zie, redt hij het niet vanavond’. Het is meer voor de grap maar
meen het ergens wel. Ik weet het niet zo goed. Intussen klinkt zijn ademhaling
echt als gereutel.
20:30
uur Nathalie besluit toch
maar weer contact op te nemen met de dierenarts (avonddienst) en legt de
situatie uit.
“Ik wil dat jullie nu
meteen komen” zegt de dierenarts.
Afijn, Joep weer dik
ingepakt (want het is ook nog eens ontzettend koud), gestopt met koken en de
auto in. We moeten nu naar Arnhem-Zuid vanwege de avonddienst. Joepie is heel suf
en afwezig in de auto.
Rond 21:00 uur komen
we aan, en Joep ademt ondertussen als een gek.
We leggen het verhaal uit
en de dierenarts start het onderzoek.
Het eerste wat ze zegt is
“dit is niet goed” en wij dachten: dat weten wij ook wel.
Omdat Joep niet goed kon
plassen is zij ook meteen een blaas onderzoek begonnen. Alleen kan ze zijn
blaas niet voelen. Ze zegt: “het zou me niks verbazen als zijn blaas toch geknapt
is, hij ziet er zo slecht uit…. Het gaat echt niet goed met hem. Aangezien
jullie vanmiddag snel naar de dierenarts zijn gegaan, kan het onderzoek
in Oosterbeek te vroeg zijn geweest zodat de waarden niet kloppen.”
Ze meet de temperatuur
van Joepie en die is 35,3 graden. Zeer zware ondertemperatuur,
bijna dodelijk (normaal is zo’n 39!! Ze besluit om het blaas onderzoek even
verder te staken omdat Joep ondertussen zo enorm zwaar ademt en reutelt en ze besluit
om meteen een röntgenfoto te maken van zijn longen.
Ze zegt: “normaal doe ik
dit met een roesje maar als ik dat nu doe, denk ik dat ik hem kwijtraak.” We
kijken elkaar aan en slikken. Dit hadden we niet verwacht…… Remko krijgt een
speciale jas aan en helpt met Joep stil en goed te laten liggen.
De foto´s worden genomen.
Er zit een grote witte vlek waar zijn longen zitten: dit moet normaal zwart
zijn. Zijn longen zitten dus bomvol met vocht.
Dit kan dus weer 2 dingen
betekenen. Of hij heeft hele erge longontsteking of er zit vocht achter zijn
longen, en dat zou duiden op een hartafwijking. De dierenarts kon het hart ook
niet horen door het gepruttel en gereutel van arme Joep.
Vervolgens zegt ze: ”ik
geef hem nu niet aan jullie mee want dan haalt hij het niet”. We schrikken ons
dood en er klinkt wederom een stereo ‘gloek’ in onze kelen.
Ze probeert nog wat vocht
uit zijn borstholte te halen met een injectienaald maar dat mislukt. Nathalie
helpt door hem vast te houden in de lucht (liggend op 2 handen) maar als het
niet gelijk lukt, staakt de dierenarts even al het gedoe. Het gaat er nu om
Joep een beetje te stabiliseren en de nacht door te laten komen. Hij krijgt nu
gelijk een infuus met vocht, allerlei medicijnen en een kruik om hem op te
warmen.
We laten hem met veel pijn
in ons hart achter maar dit is nu even het beste voor hem. We knuffelen hem nog
even lekker, maken gauw wat foto’s en Nathalie mag straks nog even bellen hoe
het gaat. Als hij het haalt, moet hij zeker heel snel verder onderzocht worden
maar dat gaat dan weer in Oosterbeek gebeuren, bij de eigen dierenarts.
We gaan met moeite weg
zonder onze Joep…..
We besluiten om maar wat
ingevroren soep bij Remko’s ouders te halen want we hebben dus nog helemaal
niks gegeten. We vertellen daar even kort het verhaal en gaan dan gauw naar
huis. Ik warm de soep en saucijzenbroodjes op en Nathalie belt haar ouders, die
ook erg schrikken.
Om 23 uur belt Nathalie
nog even naar de dierenarts en het gaat gelukkig iets beter met Joepie.
Hij is iets alerter en lijkt te reageren op één van de medicijnen (tegen
longontsteking en iets voor z’n hart). We zijn een klein beetje gerustgesteld
maar blijven ons enorm zorgen maken. We drentelen maar een beetje rond in huis,
kunnen geen rust vinden maar we gaan uiteindelijk toch maar slapen.
De volgende
dag (07-01-2009)
We
hebben (uiteraard) behoorlijk beroerd geslapen en om half 10 kan Nathalie de dierenarts bellen. En ik
wacht natuurlijk met spanning af op mijn werk.
9.25
uur Nathalie belt me al, de
dierenarts heeft zelf al gebeld.
We maken een klein
vreugdesprongetje omdat het nu een STUK BETER met Joep gaat. Hij heeft dus goed
gereageerd op de medicijnen. Hij heeft gegeten en geplast en is goed alert.
Echter hoort ze wel een ruis bij het hartje wat mogelijk een hartprobleem kan
betekenen… weer even een slik(je) maar het hoeft niet direct iets ernstigs te
zijn. We hebben alleen wel al zoiets van wat als………. Nou ja, eerst Joep maar
ophalen en dan verder kijken. De dierenarts zal het hele rapport alvast naar
onze eigen dierenarts in Oosterbeek doorfaxen met de mededeling dat Joep er ook
gelijk aankomt als hij in Arnhem is opgehaald en meteen gezien moet worden.
Goed, Nathalie gaat zo op pad (en het wordt uiteindelijk een lange, zware
dag..)
9.30
uur We hangen op ik hoor
Nathalie wel rond een uur of 12, omdat ze Joep dan vanuit Arnhem naar
Oosterbeek heeft gebracht en daar zou het onderzoek zou worden vervolgd.
12.00
uur niks
12.30 uur niks
13.00 uur niks….
Hèhè, om een uur of 2
belt Nathalie uiteindelijk….. ik was alleen even erg druk dus ik we spreken af
dat ik over 10 minuten terug bel als ik ergens rustig zit. Ik hoor een trilling
in Nathalie’s stem maar ze zei wel gewoon doei op een normale manier. Nou,
misschien heb ik het me wel verbeeld….
Even later bel ik Nathalie
terug.
Joep is gelukkig weer thuis.
Maar het gaat toch niet goed met Joep. Hij heeft een groot probleem aan zijn
hart, en kan daar heel snel aan sterven als de medicijnen niet aanslaan. Er is
intussen in Doorwerth een echo van zijn hart gemaakt en zijn hartspier is flink
verdikt en linkerboezem van het hart is sterk vergroot. De ziekte heet HCM en
de prognose is niet echt geweldig. Joepie krijgt 2 hartmedicijnen,
vochtafdrijvers en bloedverdunners (aspirine). De hartmedicatie zal hij de rest
van zijn leven moeten slikken. Tja. We besluiten om er voor te gaan en Joep
alle zorg te geven die hij nodig heeft. Als de medicatie goed aanslaat, zal hij
prima verder kunnen leven, alleen niemand weer voor hoe lang. Hij heeft ook
geen pijn, iets wat we heel belangrijk vinden en waardoor we besluiten om Joep
te laten behandelen. Hij heeft alleen wel een flinke klap opgelopen en moet
daar dus even goed van herstellen.
9
januari
Joepie moet
terugkomen bij de dierenarts ter controle. Eigenlijk gaat het best lekker
met Joep: hij eet en drinkt goed, plast en poept maar is wel erg moe. Hij rust
veel. De dierenarts is eigenlijk verbaasd dat Joepie er überhaupt nog is na wat
er 3 dagen geleden allemaal met hem is gebeurd. Hij zei dat hij dit in zijn
24-jarige loopbaan nog nooit heeft meegemaakt (dat HCM zich zo plotseling en zo
agressief openbaarde). Verder klinkt Joeps ademhaling goed droog, is zijn
hartslag rustig en temperatuur is goed (38,5). We maken een vervolgafspraak
voor 19 januari.
De
dagen erna
Joepie knapt eerst wel
wat verder op maar blijft daarna toch wel een beetje ‘hangen’: hij blijft erg
suf, wiebelig en rustig. Vanaf donderdag 15 januari gaat hij eigenlijk weer wat
achteruit: hij eet steeds minder en uiteindelijk niets meer. Hij wil wel
maar heeft er de puf duidelijk niet meer voor. Drinken doet hij gelukkig nog
wel. Ook ligt hij maar een beetje ongemakkelijk in de vensterbank. Hij slaapt
niet echt maar is erg afwezig. Fido neemt nu ook zijn verzorging voor
zijn rekening: hij wast hem want dat doet Joep zelf niet meer. Op
zaterdagochtend (17 januari) gaat Nathalie even naar de dierenarts (open
spreekuur) en krijgt krachtvoer mee voor Joepie (‘vinden ze áltijd lekker’).
Thuis zetten we het hoopvol voor zijn neus, maar nee hoor…hij draait zijn hoofd
om. Goed, dan maar op de rigoureuze manier: onder dwang voeren met een spuitje.
De eerste keer is natuurlijk een drama en Nathalie ziet het daarna eigenlijk
helemaal niet meer zitten en kan alleen nog maar huilen. Weekenddienst gebeld
(één of andere praktijk in Arnhem) en de arts daar zegt dat we toch even door moesten
zetten (want aanstaande maandag moeten we sowieso terug naar onze eigen
dierenarts voor controle) en dat het wel goed is dat hij in ieder geval nog
drinkt. Nathalie is behoorlijk de kluts kwijt en belt Marc maar eens jankend
op. Die begint gelijk zo ongeveer mee te brullen en Mirjam komt dan maar aan de
telefoon. Ze zegt dat ze er gelijk aan komen om mee te denken. Gelukkig
helpt hun bezoek om weer een beetje rustiger te worden maar ze schrikken toch
ook wel erg van hoe Joepie eruit ziet en erbij ligt. Remko belt ook maar eens
even met Gert want we denken toch dat het een aflopende zaak is. Gert is helaas
ziek en kan niet komen. ’s Avonds gaat Remko toch maar even naar de jongens
(iedereen leeft, heel lief, heel erg mee) om zijn zinnen een beetje te
verzetten en Nathalie belt ook weer uitgebreid met haar ouders die erg over
Joep inzitten. Het hele weekend modderen we verder door met medicijnen en
bijvoeren (3 x per dag met heel veel moeite 1 à 1,5 spuitje) en we zien Joep
ondertussen afvallen en verzwakken waar we bij staan.
19
januari
Vanmiddag kunnen we
eindelijk met hem naar de dierenarts en die schrikt behoorlijk als ze hem ziet
(z’n botten steken intussen overal doorheen, hij valt al om als je even
zachtjes tegen hem aanduwt en zijn haar staat alle kanten op). Hij is helemaal
uitgedroogd dus als laatste redmiddel krijgt hij een enorm vochtinfuus en
eetlustopwekkers. Dit moet nou echt gaan werken want anders is het einde
verhaal. Zover zijn wij intussen ook, want wat wil je zo’n beestje nog verder
allemaal door laten maken? We krijgen Joep als een soort dromedaris weer mee
(het vocht moet zich onderhuids nog gaan verspreiden) en hij heeft
eetlustopwekkers gekregen en meegekregen.
Thuis suft Joep weer
verder maar Nathalie heeft er gelukkig nog wel weer wat voer ingekregen. Dat is
altijd een heel gedoe: Joep inbakeren en Nathalie een grote handdoek om want
dat voer is zo dun dat het alle kanten opspettert als Joepie zijn kopje schudt.
Om een uur of 11 ’s avonds ziet Nathalie dat ‘ie er echt heel, heel zielig en
verkrampt bij ligt en gaat met hem op de bank liggen om hem een beetje te laten
ontspannen. Hij gaat languit op haar buik liggen en ineens begint hij helemaal
weg te trekken: het vliesje komt voor z’n ogen, z’n pupillen worden afwisselend
heel groot en heel klein en hij begint wat te schokken. Nathalie roept me en we
denken dat het nu toch echt afgelopen is. We aaien hem maar en we hebben er nu
ook wel vrede mee. Hij heeft genoeg doorstaan. Na een kwartier trekt hij een
heel klein beetje bij en we leggen hem nu even op de bank naast Fido, lekker
warm en vertrouwd. Nathalie moet naar de wc en geeft daarna Fido even wat eten.
Wat er dan gebeurt, kunnen we nog steeds niet geloven: Joepie komt de hoek om
gewaggeld, gaat eerst drinken, ziet dan het eten, steekt zijn kop in de voerbak
en eet en eet en eet!!! Nathalie roept: “nou breekt mijn klomp: Joepie
eeeeeeeeeeeeet!!!” We staan vervolgens helemaal verbluft toe te kijken. En
vanaf dan vindt er een soort wonderbaarlijke wederopstanding plaats! We zien
Joep met de minuut helderder worden en hij is ook weer echt aanwezig. We gaan
maar even (bijna lacherig en verbluft) weer zitten en Joepie komt er gezellig
bijzitten en begint zelfs weer te kletsen tegen ons!! Fido wordt ineens ook
helemaal hyper en vliegt met zijn kerstbal door het huis. We snappen er echt
helemaal niks meer van en houden nu eigenlijk rekening met 2 dingen: óf hij
heeft ineens nog een mooie laatste opleving óf hij is toch echt zo opgeknapt
van het vochtinfuus en de eetlustopwekkende medicatie dat er nu echt letterlijk
een keerpunt is geweest. We gaan uiteindelijk heel laat slapen en dan ziet Joep
er nog steeds tevreden en helder uit. Afwachten dus maar (maar we zijn wel erg
blij!!)…
20
januari
‘s Ochtends (Remko heeft
voor hij naar zijn werk ging natuurlijk gelijk Joepie gecheckt en alles ziet er
nog steeds goed uit!) begint Joep begon ineens te brullen voor de
slaapkamerdeur. Nathalie denkt ‘wat kan het me ook schelen’ en neemt Fi en Joep
lekker bij zich in bed. Allebei liggen ze luid te knorren (iets wat Joep dus al
2 weken niet meer had gedaan) en Joep begint ook weer te sabbelen bij Fido.
Allemaal echte ‘Joeperige’ dingen. En sindsdien gaat hij dus met sprongen
vooruit: hij eet als een dokwerker (hoeft niet meer bijgevoerd te worden!),
miauwt, knort en ziet er weer als (een weliswaar heel magere) Joep uit. Springt
weer op de bank en lage kastjes/onderste tree krabpaal (verder haalt hij nog
niet). Echt, we zijn zo blij!! Nathalie belt ‘s middags met de dierenarts om te
zeggen hoe het gaat en zij denkt dat er ergens nog een bloedpropje heeft
gezeten waardoor hij dus niet opknapte en dat dat gisteravond losgeschoten is
(nog maar net op tijd dus). We moeten hem voorlopig nog steeds wel goed in de
gaten houden maar hij gaat echt verbazingwekkend goed. Je ziet gewoon dat hij
zich weer zo’n stuk beter voelt. Nu is het een kwestie van aansterken (want hij
is nog steeds vrij wankel) en aankomen. Hij woog maandag 19 januari nog geen 3
kilo en op 23 januari zit hij alweer op 3,2 kg. Als alles zo goed blijft gaan, moeten
we met een week of 3 weer contact opnemen (dus rond 10 februari).
10
Februari
Vandaag moet Nathalie weer met Joep naar de
dierenarts. Dierenarts is erg tevreden: temperatuur, hartslag en ademhaling
zitten mooi binnen de normen. Dierenarts was vooral verrast door het gewicht
van Joep: ruim 3,4 kg. Verder geen wijzigingen in medicatie en we moeten rond
23 maart weer even bellen voor een afspraak. Vanwege de vochtafdrijvers moeten
het natrium- en kaliumgehalte dan gecheckt worden via een bloedonderzoek.
17
Februari
Toch weer even naar de DA
met Joep. Hij heeft pijn bij het plassen en Nathalie ziet dat zijn piemeltje
rood is. Na urineonderzoek blijkt dat hij een blaasontsteking heeft. Hij krijgt
een langwerkend antibioticum toegediend en pijnstillers. De volgende dag gaat
het gelukkig alweer een stuk beter.
In de tussenliggende
periode gaat het goed met Joep. Wel is hij een stuk rustiger geworden maar
zolang hij verder geen pijn heeft en goed op de medicatie reageert, gaan we
lekker door. Geen bijzonderheden verder.
4 Maart
17:00 uur Ik kom thuis van mijn werk, ga even achter de
pc voor de mail met een kopje koffie.
17:35 uur Nathalie hoort Fido een heel raar miauwtje
doen. Nathalie roept ineens vanuit het niets “Het gaat niet goed met Joep!!!!”
(Nathalie zag Joep als een dronken kat lopen) . Ik kijk om en hoor ineens een
hartverscheurende miauw . Ik sta op en loop er ook even heen.
Joep ademt niet goed,
zeer zwaar. Hij is de weg helemaal kwijt, en zakt finaal door zijn
achterpootjes. (Deze liggen nu half gestrekt achter hem) Nu kunnen zijn
voorpootjes het ook niet meer houden, en om de beurten knikken de voorpootjes
ook door, en tenslotte word zijn hoofd ook te zwaar zodat die op zijn linker
pootje ploft. Nathalie aait hem lief. Joep haalt eens een paar keer diep adem
en laat ineens ook zijn urine lopen. We kijken elkaar aan, en ik vroeg even
voor de bevestiging “laten we hem gaan?” En Nathalie knikte. We aaien
hem en wachten maar af……..
17:37
uur Joep komt ineens weer bij
kennis, gaat zitten en probeert zich te wassen. Nathalie pakt een washandje en
wast hem een beetje want Joep is namelijk drijfnat van zijn eigen urine. Hij
voelt zich duidelijk weer een stuk beter (en schoner). Hij begint weer wat rond
te lopen en gaat vervolgens eten en drinken. Nathalie geeft hem wel een extra
vochtafdrijver vanwege zijn wat zware ademhaling. Joepie voelt wel wat koel aan
en Nathalie gaat lekker even met hem een tukje doen onder de deken op de bank
(lekker warm). Ook ik ga even plat na alle emoties… ’s Avonds gaat Joep
nog steeds goed, hij is wel rustig maar tijdens het eten koken sprong hij weer
op het aanrecht en de koelkast om er gezellig bij te zitten. Tja, weer een
avontuur dus (en weer 1 van de 9 levens kwijt???). We staan er maar weer niet
al te lang bij stil en pakken de draad weer op.
19
maart
Als Nathalie ’s avonds
lekker op de bak ligt te lezen met Joep op haar buik, voelt ze ineens dat zijn
hoofd opzij glijdt. Joep’s ogen zijn weggedraaid en zijn hoofd en pootjes
schokken heel erg. Ze roept me en we aaien hem maar, wat kunnen we anders doen?
Joep is een minuut of 5 echt ‘weg’ en ademt heel heftig. Ineens: een hele diepe
zucht, een schok en Joep komt weer bij. Hij gaat zitten, kijkt eens rond en
gaat dan zijn voorpootje wassen. Hij heeft duidelijk geen idee wat er gebeurd
is. Gelukkig maar. Goed, en we zijn weer een stuip(je) verder…
27
maart
Afgelopen week had Joep
eigenlijk weer even naar de dierenarts gemoeten voor bloedonderzoek (natrium en
kalium). Nathalie belt dinsdag 24 maart om te vragen wat ze moet doen: moet ze
Joep de stress van een bezoek nu wel aandoen? Na overleg besluiten de
dierenarts en Nathalie om het bloedonderzoek even uit te stellen en vanwege de
aanvallen van afgelopen weken, de medicatie wat aan te passen. De atenolol (wat
de pompfunctie van het hart verbetert) wordt verhoogd van ¼ naar een ½ tablet
per dag. Over een week even terugbellen. Na een dag of 2 merken we dat
dat duidelijk verbetering oplevert : Joep ademt minder zwaar. Dit werkt dus
beter dan meer vochtafdrijvers en Nathalie neemt de gok en bouwt de
vochtafdrijvers af van een ½ naar een ¼ tablet per dag. Alles wat kan minderen,
is natuurlijk mooi meegenomen. Joep lijkt geen last te hebben van de
vermindering van de vochtafdrijvers dus dat is mooi. Nathalie haalt vrijdag wel
homeopathische druppels voor Joep, wat hij komt wat somber en teruggetrokken
over (niet zo gek natuurlijk, na wat er allemaal gebeurd is). De atenolol heeft
bovendien als bijwerking bij mensen dat ze er wat depressief van kunnen worden
en wie zegt dat dat bij katten niet het geval is? Affijn, in het kader van
‘baat het niet, dan schaadt het niet’ krijgt Joep vanaf 27 maart homeopathische
blijmakers ;-) (Rescuedruppels van Bach) en de volgende dag is Joep echt al wat
opgeklaard. Hij zit niet meer stilletjes in een hoekje somber te zijn maar laat
zich meer wat meer zien (op schoot klimmen, bij Fido kruipen en lekker
sabbelen, knorren en brullen als de kip in de oven zo lekker ruikt).
Dinsdag 31 maart
Gisteren een heel gesprek
gehad over Joepie. Wat doen we nu verder? Vrijdag moeten er weer nieuwe
medicijnen gehaald worden en Nathalie vraagt zich af of we er nog wel goed aan
doen. Wat doen we Joep aan, beter wordt hij niet meer… Het gaat zo redelijk met
hem met alle medicatie die hij krijgt maar langzamerhand bekruipt ons het
gevoel dat we het misschien onnodig aan het rekken zijn.
Ik kom thuis van mijn
werk en het is verder gewoon een normale dag. Joep is ook gewoon net zo als de
rest van de week: rustig maar wel alert en aanwezig.
Toch, tóch was er iets
anders, na het eten kruip ik normaal gesproken meteen achter de computer… Dit
keer niet. Na het eten ben ik tv gaan kijken en lag op mijn rug. Joep kwam even
heerlijk op me zitten (op mijn buik dan J) Ik
weet nog steeds niet of ik een voorgevoel had maar ik ben zeker tot 22 uur
blijven liggen met Joep, beetje aaien en ondertussen tv kijken.
Nathalie was ondertussen
een beetje aan het rondrommelen in huis.
Ik hiel Joep wel
regelmatig (onbewust) in de gaten, hij had de hele tijd zijn ogen dicht. Dat heeft
hij normaal ook als hij lekker ligt, en dacht bij de hele tijd bij mezelf: “toe
maar leg je hoofd neer en ga maar, is goed zo, dit kan toch niet langer zo, ga
maar, ik ben bij je, lekker bij baasje..” Maar toch elke keer als hij (een
beetje) wegvalt, spuit de adrenaline door mijn lichaam: “NEE, niet op mijn
schoot” om vervolgens weer te denken: ja, ga maar je bent nu veilig op mijn
schoot…. Heel dubbel allemaal.
Af en toe glijdt hij van
mijn buik af en dan til ik hem weer lekker terug op mijn buik. En Joepje ligt verder
rustig een beetje te suffen. Rond half 11 ben ik toch maar even achter mijn pc
gaan zitten.
(…)
Rond middernacht besluit ik
om nog maar even wakker te blijven omdat ik er gewoon opeens geen vertrouwen in
heb met Joep. Er is niet direct iets aan hem te merken, maar toch…een soort
voorgevoel?? Ik had eigenlijk al naar bed gemoeten want ik moet morgen gewoon
weer werken. Nathalie en ik praten weer even over wat we nou moeten doen
vrijdag… medicijnen halen voor Joep of stoppen met de behandeling. We zien er
erg tegen op om te stoppen want we houden zo van hem maar aan de andere kant:
hoe lang ga je hier mee door?
Vanwege mijn voorgevoel
besluit ik om nog even op te blijven. Nathalie is ook wat onrustig en we kunnen
maar niet naar bed gaan om de één of andere reden.
Dan is het ongeveer 01:15
uur en Joep springt van de bank en loopt richting de kattenkamer waar de kattenbak
staat. Ik kijk Nathalie aan en zeg “die komt niet meer van zijn bak af… dit was
het dan.” Weer dat voorgevoel?? We horen wat gegraaf in de bak en daarna blijft
het stil…..
En stil…
Klepperdeklep, Joep komt
weer door het luikje naar buiten maar hij loopt heel erg dronken (wat hij dus al
eens eerder heeft gehad). Ik kijk Nathalie aan en zeg “dit is het dan, hij gaat
nu echt. Dit is niet goed.”
Op de drempel van de woonkamer
stopt Joep met waggelen, zakt een beetje in elkaar en begint enorm te hijgen,
zo verschrikkelijk erg dat we direct in tranen uitbarsten. Nathalie doet haar
ogen dicht en houdt in paniek haar handen op haar oren. Het klinkt zo
verschrikkelijk erg, het is niet uit te drukken op papier… We laten hem, hoe
moeilijk ook, even rustig liggen . Het klinkt heel hard, en eigenlijk is het
dat ook maar ik was bang dat als we hem aanhaalden dat hij misschien weer zou
gaan vechten om bij te komen. Dit is nu gewoon zijn tijd, het was genoeg
geweest en we moesten hem nu niet in de weg gaan staan. Maar oh, wat is dit
moeilijk en hartverscheurend…
Eindelijk (het lijkt wel
een uur te duren maar het is uiteindelijk maar iets van 10 seconden geweest)
wordt het gehijg iets minder, en Joep gaat op zijn zij liggen. Hij is
nauwelijks meer bij kennis en toen ben ik naar hem toe gegaan. Nathalie blijft
verstijfd van schrik op de bank zitten, er vlak bij. Ik ben naast hem gaan liggen
en aaide hem zachtjes Joep is al
helemaal van de wereld maar ik zie dat hij nog zachtjes ademt.
Ineens krijgt Joep een
stuip, we schrikken ons helemaal gek, zo verschrikkelijk om te zien….. en vlak
daarna krijgt hij nog een enorme stuip. Daarna is het oorverdovend stil… Joep is
gegaan.
We checken samen zijn
ademhaling, luisteren aan zijn buik, maar er is niks meer te horen. Joepje is
weg en hoe hard we ook moeten huilen, we zijn ook wel heel erg opgelucht dat
hij het zelf gedaan heeft, dat verder gedoe hem nu bespaart blijft en dat we
erbij zijn geweest.
We aaien en aaien en
knuffelen hem maar en zeggen dat hij zo lief en zo dapper is geweest. We leggen
hem op een lekkere zachte handdoek en laten Fido dan bij hem kijken. Die
snuffelt aan hem, tikt even tegen zijn kopje (zo triest om te zien) en loopt
dan maar weg. Hij snapt dat Joepie dood is.
We blijven nog lang bij
Joepie zitten, aaien hem, huilen en lachen. Om die gekke, dappere, lieve
Joepie. Onze grapjas, altijd goed gehumeurd en in voor een geintje, is
uitgerekend op 1 april overleden. Helemaal in zijn stijl. We zullen hem
vreselijk missen maar het is goed zo. Het is genoeg geweest. Joep mag nu lekker
gaan spelen en ravotten op een hele mooie plek.
Lieve Joep, hier eindigt
jouw verhaal helaas. We zullen je nooit vergeten. Ons lieve bruine
glansmannetje. Het leven was veel te kort voor jou maar je hebt in die korte
tijd wel heel veel harten diep geraakt. Je hebt Fido opgefleurd en ons heel
veel plezier en liefde gegeven. Dag lieverd, het ga je goed.
Joepie, 10-05-2005 –
01-04-2009